17. WSZYSCY półbogowie mają moce

  - Mam! - krzyknęła Eva. Już jakoś około godziny krążymy w środku pomnika Jezusa, próbując znaleźć... No właściwie nie wiem, co. Może jakieś schody, może jakiś przycisk, dźwignię, nie wiem, co. Kiedy Eva coś znalazła (nie wiem, co) odżyła we mnie nadzieja.

  - Co masz?! - krzyknęłam. Nie znaliśmy rozmiarów tego pomieszczenia, więc wolałam krzyczeć niż mówić, ponieważ nie byłam pewna, czy Eva mnie wtedy usłyszy. 

  - Chyba schody, ale nie jestem pewna! - odkrzyknęła córka Hekate. - Chodźcie do mnie!

  "Ale gdzie?" chciałam zapytać, ale uprzedził mnie głos Drake'a, tuż przy mnie. Podskoczyłam ze strachu.

  - Nie krzycz mi do ucha! - zawołałam, wystraszona. On się cicho roześmiał.

  - Tutaj! - zawołała Eva. - W prawo... znaczy... wasze lewo! - poszliśmy w tamtą stronę i prawie zderzyłam się z Evą. Drake wpadł na te schody, które odkryła (albo na ścianę, bo nie jestem pewna). Trochę czasu zabrało nam pozbieranie się i zorientowanie, gdzie kto jest. Teraz już przynajmniej coś wiedzieliśmy. Złapałam Evę za rękę, żeby się nie zgubić. Jestem prawie pewna, że drugą ręką trzymała Drake'a. Powoli weszliśmy na schody. Przeszliśmy może ze trzy schodki i jedna moja noga do kolana wpadła w jakąś dziurę. Szybko podpierając się na mojej przyjaciółce wyszłam z niej. Dwa kroki dalej ja i Drake jednocześnie ponownie weszliśmy w pęknięcie. Mocniej ścisnęłam dłoń przyjaciółki. Zanim stanęłam nogą na następnej belce wymacałam ją stopą sprawdzając w jakim momencie się zapadnie. Spokojna ominęłam to miejsce. I tak powoli krok za krokiem szliśmy ku górze. Stopnie zdawały się nie mieć końca...

~*~

  Nagle w ułamku sekundy zalała nas fala przeraźliwie rażącego światła słonecznego. Wszyscy upadliśmy na podłogę. Zaraz, nie wszyscy. Drake nie.

  Podbiegł do nas i rozpaczliwie zapytał:

  - O co chodzi? - wyczuwałam zdziwienie w jego głosie. Zamrugałam gwałtownie, próbując przyzwyczaić się do ogromnego światła. Trochę skutecznie, bo pomimo ciemnych plamek tańczących przed moimi oczami, mogłam widzieć cokolwiek. 

  Spojrzałam się przed siebie. Byliśmy chyba w głowie Jezusa, ponieważ na końcu pomieszczenia widniały dwa spore okna, które z powodzeniem mogły być oczami posągu. I mówiąc "okna" nie mam na myśli takich z szybami, tylko po prostu dwa spore otwory. 

  Pod jednym z okien ktoś stał. Odwrócił się. Miał piaskowe, jasne włosy i błękitne oczy. Na oko wyglądał jak w naszym wieku. Może o rok starszy. Był przystojny, o! Był mega przystojny! Nie było wątpliwości, że to Apollo.

  - On jest taki... boski. - powiedziała Eva.

  - Jest bogiem. - odpowiedziałam niezbyt inteligentnie. Mówiąc to miałam takie dziwne uczucie, coś jakby de ja vu,  jakby ta sytuacja już się kiedyś zdarzyła, choć byłam pewna, że nigdy jej nie doświadczyłam. Jednak musiałam zgodzić się z Evą: był mega przystojny. Jestem pewna, że żadna dziewczyna nie może tego zaprzeczyć. No, chyba, że Artemida.  

  - Drake. - powiedział bóg i obdarzył nas hollywoodzkim uśmiechem. Miał idealnie białe zęby i gdyby były jeszcze trochę jaśniejsze mogły trwale odebrać mi wzrok.

  - Eee... Hej? Tato? - powiedział niepewnie mój przyjaciel.

  - Tato? Nie, mów mi po prostu Apollo. Nazwa "tata" lub "ojciec" mnie postarza. No więc co was do mnie sprowadza w moim pięknym mieście?

  - Przyszliśmy po klucz - zaczęłam pewna siebie - możesz go nam dać, a my już sobie pójdziemy. Co nie Drake? - on nic nie powiedział.

  - Dobra, dobra. Nie jestem taki naiwny. Na początku musicie wykonać moje zadanie. Ponieważ jestem bogiem między innymi poezji to wymyśliłem wiersz!

  - Czyli następne haiku. - mruknęłam pod nosem.

  - Phi! Haiku?! Jeszcze czego! Ono już dawno wyszło z mody! Zrobiłem coś nowoczesnego - powiedział zafascynowany. Zrobiliśmy dziwne miny, ale nic nie powiedzieliśmy. Znaczy oni, bo ja oczywiście muszę się wdać w dyskusję z bogiem.

  - Ale zaledwie parę dni temu pisałeś jeszcze haiku! - zaprzeczyłam. Po co w ogóle ja to robię?

  - No właśnie! To było wieki temu! Dzisiaj zaprezentuję wam mój nowy sonet. - odchrząknął teatralnie i wyrecytował:

Walczę z moją siostrą

Ja ją pokonuję,

a ona się załamuje

Moje ambicje rosną

Ależ ja jestem boski!

Ale ze mnie ci...

  - Ale wiesz, że to nie ma nic związanego z naszą misją? - Rzuciłam z ironią.

  - Naprawdę? - Wydawał się być na prawdę zdziwionym. - To przepraszam, ale widocznie pomyliłem się. - Wyjął swój notes i szybko go przekartkował. Zmarszczył brwi i powiedział:

  - Chyba jednak tego nie napisałem. No więc wasze zadanie polega na tym by jedno w was na paralotni przeleciało stamtąd - wskazał na wysoko umieszczoną latającą podłogę - do nas.  Utrudnienie polega na tym, że ustawiam słońce, by cały czas świeciło jednemu z was w oczy. Oczywiście będą jakieś prądy wsteczne, przeszkody i tympodob... O! Mam wenę na haiku! - Wrzasnął natychmiast tracąc zainteresowanie poprzednią sprawą. Zdziwiło mnie, że na japoński wiersz, a nie jak przed chwilą powiedział sonet, ale nie skomentowałam tego. Kto nadąży za logiką boga poezji? Szybko nabazgrał w swoim notesie parę słów i po odkrząknięciu przeczytał:

Wschodzi słoneczko,

które mężnie ciągnę ja

Jestem najlepszy

  Ja i Eva cicho się zaśmiałyśmy, a bóg muzyki dalej nie zbaczając na nic ponownie zmienił temat:

  - To co Drake? Ruszasz?

  - Dlaczego ja?

  - Eee... Pomyślmy... - teatralnie zamyślił się. - Może dlatego, że tylko ty masz zdolność widzenia nawet jak jest bardzo mocne światło i możesz kogoś oślepić gdy słońce nie jest zasłonięte chmurami? Myślę, że to jest wystarczający powód, dla którego to ty powinieneś iść. No, chyba, że któreś z twoich przyjaciół chciałoby stracić wzrok lub nawet życie spadając na ślepo z 100 metrów. - Wszyscy zrobiliśmy zdziwione miny. Ale jak to? Drake też ma moc? Bóg jakby odczytał moje myśli i po krótkim śmiechu odezwał się zirytowanym głosem. - A co wy myśleliście? Że jednego z moich ulubionych synów, który na dodatek został wymieniony w Wielkiej Przepowiedni obdarzę tylko mocą uzdrawiania? Co wy sobie myśleliście? WSZYSCY półbogowie mają moce, ale od ich rodziców zależy jakie one są. Nie rozumiem Ateny, która obdarza swoje dzieci tylko mądrością. Albo taki Hefajsots; daje dzieciom umiejętność kucia i tak dalej, a tak nie wiele dzieci ma władzę nad ogniem. To TAKIE głupie!

  Ogień w pochodni dającej światło nagle zgasł pozostawiając nam tylko oświetlenie z zewnątrz i można było usłyszeć nie wiadomo skąd leciutkie zdenerwowane pochuchiwanie sowy. Wszyscy oprócz Apolla wzdrygnęliśmy się, który coś tam mruknął o przeprosinach dla „najdroższej rodziny”.

  - Gotowy? – zadał pytanie synowi. On kiwnął lekko głową i prawie natychmiast przetransportował go na latającą podłogę. Drake niepewnie złapał się drążka lotni, która tam stała. Natychmiast wystrzeliła do przodu z zawrotną prędkością. Chłopak bardzo szybko zniknął mi z pola widzenia.
- No, - powiedziałam, odwracając się - to teraz chyba sobie trochę poczekamy.
- Spokojnie, nie będzie tak nudno. - powiedział Apollo, wyjmując swój zeszyt z wierszami. - Zawsze możecie posłuchać moich utworów.

~*~

Gram na mojej lirze

Wspaniały dźwięk dla uszu

Ale ze mnie ciacho

Patrzę na innych
i widzę ile cech im
do mnie brakuje

  Westchnęłam. Drake, wróć! Twój ojciec jest taki nuuuudny! - krzyczała każda cząstka mojego ciała. Czułam, że długo już tego nie wytrzymam.

Patrzę w obraz

Patrzę na mega ciacho

O! To jestem ja!

W tym momencie miarka się przebrała, a ja bardzo szybko się denerwuję.

  - Apollo – zawołałam wesoło – bardzo podobają nam się twoje wiersze, ale może zaprezentujesz nam jak grasz na lirze? – Może chociaż to mu wychodzi. Jemu oczy się zabłysły i w dłoni zmaterializowała się lira. Zagrał płynnym dźwiękiem, który rozchodził się po ciele pozostawiając miłe ciepło. Mimowolnie wsłuchałam się w melodię zamykając oczy. Po dźwięku można było stwierdzić o czym opowiadałam. Mówiła o nieszczęśliwej miłości śmiertelnika do nimfy. Zachwycona odpływałam w nicość…

~*~

  - Tato! – wrzasnął i jednocześnie obudził mnie Drake. Otrząsnęłam się. Ja naprawdę odpływałam w nicość. Teraz miałam wrażenie, że moje ciało rozpływało się jak… No nie wiem. Budyń? Załóżmy, że jak budyń i dopiero od głosu przyjaciela ponownie się sklepiło w ciało stałe.

  - Przecież wiesz, że śmiertelnik NIE MOŻE USŁYSZEĆ BOSKIEGO DŹWIĘKU!!!! – Wrzasnął wkurzony jak nie wiem co. Pierwszy raz widziałam go w takim stanie. Dopiero teraz zwróciłam uwagę na jego wygląd. Miał parę dziur w koszulce,  pod którymi można było zobaczyć niedawno uleczone blizny. Na zbroi zawidniały nowe zadrapania. Mimo ciężkiego oddechu łypał groźnie na ojca. Nawet w tym momencie był bardzo przystojny. Jego piękne, niebieskie oczy błyszczały od adrenaliny, która powoli mijała, a włosy mimo, że rozczochrane miały swój urok.

  Ogólnie ostatnio bardzo zbliżyłam się do, niepozornie niedawno poznanych, przyjaciół. Eva została przyjaciółką, której mogę się zwierzyć, wiedząc, że nie zdradzi żadnego sekretu, mogłam z nią porozmawiać poważnie o niebezpiecznej wyprawie, przekomarzać się, czy nawet poplotkować lub gadać o błahych sprawach. Natomiast Drake… No właśnie; Drake. Nasze relacje były dość dziwne i chyba leciutko napięte, ale to nie sprawiło, że nadal był moim najlepszym przyjacielem. Chyba oczywiste było, że cały czas sobie żartowaliśmy i robiliśmy kawały. Raczej nie mogłam z nim pogadać na poważnie. Dopiero Eva doprowadzała nas do porządku i ustawialiśmy plan działania. Razem stanowiliśmy chyba najlepszą super paczkę, której nikt nie pokona.

  Wracając do syna Apolla to nie byłam przekonana co do tych poważniejszych uczuć. Gdy byliśmy sami i patrzyłam na jego usta to po prostu miałam ochotę się na niego rzucić i obdarować pocałunkiem. Z drugiej strony jednak wiedziałam, że potencjalny związek by nie wypalił i rozpadłaby się nasza paczka. To drugie w moim umyśle zdecydowanie przeważało.

  - Ojejku, sorry Drake. Tak wyszło. – odpowiedział obojętnie Apollo.

  - TAK WYSZŁO?! – On chyba jeszcze bardziej się wkurzył. – MOGŁEŚ SPRAWIĆ, ŻĘ ROZTOPIĄ SIĘ W POWIETRZU!!! NAWET DO HADESU BY NIE DOTARŁY!! ICH BY PO PROSTU NIE BYŁO! – Wyglądał jakby miał zaraz rzucić się na ojca. Cóż, mi się nie uśmiechała wizja rozpłynięcia w powietrzu. Jednak musiałam chyba zainterweniować, ponieważ mogło dojść do nieprzyjemnych konsekwencji.

  - Przeprosiny przyjęte – uśmiechnęłam się promiennie do także już zezłoszczonego boga. – To my tylko weźmiemy klucz, wskazówkę do następnego i spadamy. Co nie Eva? – spytałam ją sztucznym lecz sugerującym głosem. Ona natychmiast ochoczo zaczęła kiwać głową. Jeśli bóg niczego podejrzanego nie zauważy to ja nie wiem jakim cudem uważani są za wszystkomogących i wszystkowiedzących. On jednak nadal zgrywał obrażonego i po prostu poczułam cięższy przedmiot w plecaku.

  - Mogę mieć jeszcze jedną taką ...małą prośbę? – zadałam pytanie niepewnie przypominając sobie o małej Alice. – Czy mógłbyś przetransportować jedną córkę Ateny, która znajduje się na plaży do Obozu Herosów?

  On kiwnął ledwoco zauważalnie głową i pokazał rękę, że mamy wyjść. By nie zwrócić większej uwagi, cichutko bokiem zaczęliśmy się przesuwać w stronę schodów. Jednak jeszcze usłyszeliśmy westchnienie i w ułamku sekundy byliśmy w Argo II.

_______________________


Pewien Anonim spytał mnie jak się wstawia zdjęcia na bloga. Nie jest to specjalnie trudne i większość z Was pewnie umie o zrobić, więc wcale nie musicie tego czytać :)

1) Gdy masz nowego posta na pasku opcji masz taki mały obrazeczek; klikasz go ;)

2) Pojawia ci się takie okno i masz dwie opcje:

• klikasz WYBIERZ PLIKI jeśli masz zdjęcie zapisane na pulpicie i robisz czynności w tej kolejności:  wybierasz plik > zatwierdzasz > jak ci się załaduje to ponownie na nie klikasz (powinno zaznaczyć się niebieską ramką) > i DODAJ WYBRANE
• jeśli zdjęcie masz w internecie w linku, np.: 
  

to bierzesz: Z ADRESU URL > wklejasz link ze zdjęcia > czekasz aż ci się załaduje > DODAJ WYBRANE :)

Nie jest to specjalnie trudne i ja nie jestem jakimś tam ekspertem, ale mam nadzieję, że wszystko jaśnie ci wytłumaczyłam. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania niekoniecznie związane z blogiem to pisz: ala.londyn@gmail.com

Ala

________________________________________

  Na ten rozdział musieliście chyba najdłużej czekać, prawda? Mamy nadzieję, że się Wam spodoba  i napiszecie komentarz ;) Pojawił by się szybciej gdyby nie to, że "cudowny blogger" usunął nam wszystkie haiku i sonety, które na początku napisałyśmy (tak, zapisałyśmy je, odświerzyłyśmy i było zapisane. Teraz dziwnym sposobem ich nie ma :/). Później musiałyśmy je odtworzyć lub napisać nowe co też zajmuję trochę czasu.
  Nic jednak nie zmienia faktu, że to jest najdłuższa notka i jesteśmy z niej dumne :D
  No cóż, komentujcie! ;D
Ala i Maria