24. Potwór, którego nie za się zabić?!

- Billet normale ou réduite? - zapytała kasjerka. Niewiele z tego zrozumiałam. Spróbowałam zagadać po angielsku, ale ona wyraźnie się tym zniesmaczyła.

- Seulement France! - zawołała. - Ici, vous dites en français! - spojrzałam na moich przyjaciół, ale miny mieli równie zdezorientowane jak ja. Nie wiedziałam, że tyle problemu będzie z samym kupnem biletów do Luwru.

- Acheter votre billet ou sortir!* - przepraszam, ale co ona mówi? Moja wiedza językowa ogranicza się znajomości DWÓCH, powtarzam DWÓCH języków: polskiego i amerykańskiego. Jeśli jeszcze raz ktoś zacznie do mnie nawijać po francusku albo portugalsku, to nie odpowiadam za moje czyny. A ostrzegam: denerwowanie mnie grozi powodzią!

Nie wiem, jak by się skończyła ta sytuacja, gdyby Drake nie odciągnął mnie od kasy. Odeszliśmy do kąta pomieszczenia.

- Wracamy tu w nocy. - powiedział tym swoim tonem stratega. Czy wspominałam już, że on zawsze ma plan? A że ten plan nigdy nie wypala?

Miałam nadzieję, że tym razem się uda.

~*~

Wróciliśmy na pokład Argo II, którego zostawiliśmy gdzieś nad obrzeżami miasta, więc trochę się nachodziliśmy. Nie sądziłam, że Paryż jest taki wielki! Byliśmy już na maksa zmęczeni, gdy wreszcie weszliśmy po sznurowej drabince na pokład latającego okrętu. Od niechcenia rzuciłam przyjaciołom jakieś "zaraz wrócę", czy coś w tym stylu i poczłapałam w stronę mojej kajuty. Rzuciłam się na łóżko, gdy nagle poczułam, że nie jestem sama w tym pomieszczeniu. Usiadłam i wtedy zobaczyłam, że w kącie siedzi chłopak na oko w wieku 19 lat i pogardliwe się uśmiecha. Wystarczył mi jeden rzut oka na jego czerwone oczy, abym się przekonała, że jest potworem.

-Evaa? - rzuciłam, mając nadzieję, że przyjaciółka mnie usłyszy. Powoli wstałam, ale chłopak uprzedził moje ruchy i w mgnieniu oka zatrzasnął drzwi.

- No, no, no... Jesteś bardzo ostrożna, nie ma, co... - rzucił sarkastycznie. Drwiący uśmieszek nie schodził z jego ust. Zastanawiałam się, jakim jest potworem. To byłoby dla mnie ważną informacją w walce z nim, ale nic mi nie przychodziło do głowy. Wyjął krótki miecz i zaczął się nim bawić.

- Wiesz, zazwyczaj nie noszę broni. - powiedział. Mówił jakby do siebie, ale wiedziałam, że jego słowa były skierowane do mnie. - Jednakże was mam zabić w inny sposób niż zwykle. - wymierzył broń w moje gardło. - Kazano mi zabić ciebie na początku, bo stanowisz największe zagrożenie. Według mnie nie stanowisz żadnego niebezpieczeństwa.

No dobra, miarka się przebrała. Nie wolno mnie ot tak sobie obrażać! W tym momencie wykonałam skok w tył, unikając ostrza jego miecza i jednocześnie wzywając swój. Wykorzystałam element zaskoczenia i wytrąciłam mu broń z ręki, a następnie przebiłam go na wylot. W tym samym momencie usłyszałam jego śmiech. Z czego on się śmieje? Zaraz... Jak potwór przebity solidnym ostrzem z niebiańskiego spiżu może się śmiać?! Spojrzałam na niego i zauważyłam, że po ranie nie ma żadnego śladu. Zdziwiona spojrzałam się na swój zakrwawiony miecz. Ta chwila wahania pozwoliła mojemu przeciwnikowi odnieść swoją broń i zaatakować. Odciąłby mi głowę, gdyby nie miecz Drake'a, który odparował cięcie. Chłopak zepchnął potwora na główny pokład i tam zaczęli walczyć. Pobiegłam tam i zauważyłam, że mój przyjaciel nie radzi sobie zbyt dobrze: tego potwora nie dało się zranić. Za każdym razem, gdy chłopak zadawał mu cios, nie było rany. Pobiegłam i zadałam mu cios, który powinien odciąć mu rękę. Cofnął się i zawył z bólu, zupełnie jak pies. Mimo, iż nie zadałam mu żadnych obrażeń widać było, że go zabolało. Ale przecież to niemożliwe, żeby nie dało się go unicestwić. Przecież wszystkie potwory da się zabić za pomocą niebiańskiego spiżu. Zaraz. Nie wszystkie. Niektóre, na przykład wilkołaki, czy chimery...

Wilkołak. On jest wilkołakiem! Uświadamiam to sobie dopiero, gdy przygważdża mnie do ziemi, już, jako wilk. Myślę gorączkowo. Wilkołaki da się zabić jedynie srebrem, ale gdzie ja tu znajdę srebro?! Eva biegnie w moim kierunku, ale wystarczy jeden cios potężnej łapy, aby leżała nieprzytomna ze strużką krwi na czole. Tak swoją drogą, nie zaprzestałam dziurawienia go moim mieczem, choć wiedziałam już, że na nic się to nie zda.

Drake mimo wszystko rzucił się na potwora, posyłając mi spojrzenie, które mogło znaczyć tylko "Wymyśl coś!". Nie myśląc wiele pobiegłam do kuchni skąd z zlewu pochwyciłam pierwszą lepszą łyżkę. Miała na sobie jeszcze resztki sosu bolonese, który został po wczorajszym obiedzie. Niestety nie miałam czasu wracać się po czystą, bo mam bardzo mało czasu zanim wilkołak wykończy Drake'a. No trudno, będą śpiewać pieśni o tym jak najodważniejsza półbogini pokonała potwora brudną łyżką. Bo oczywiście jak zwykle nikomu nie chciało się zmywać.

Wpadłam na główny pokład i wykrzyknęłam głośno "HA!" jednocześnie dźgając przeciwnika w plecy. On jednak odwrócił się i patrząc na mnie głośno się roześmiał (śmiech wilka raczej nie przypomina miłego dla ucha śmiechu, ale nie ważne). Dlaczego to nie podziałało? Srebro sztućcowe nie działa? A może to nie było srebro? Przyjrzałam się przedmiocie i na dole rączki zobaczyłam napis "Made in China. Metal".

- Nie no, serio?! - mruknęłam. Jak ja mogłam być tak tępa, że myślałam, że łyżki robią z prawdziwego srebra? No jak?!

Nagle poczułam straszny ból w ramieniu. Spojrzałam tam, a wilkołak ugryzł mnie w rękę, z której teraz płynęła szybko krew. Syknęłam, ponieważ przedramię teraz strasznie piekło. Drake ze złością zaatakował mojego prawie zabójcę i odepchnął ode mnie. Z bólu osunęłam się na podłogę, a przed oczami zamigotały mi mroczki. Widziałam jak tracę mnóstwo krwi, co przyprawiało mnie o zawroty głowy. Ciało oblał zimny pot. Wiedziałam, że to już koniec. Głupi mózg przysłał mi myśl, dlaczego wilkołak mnie ugryzł, bo od tego są wampiry, ale szybko odepchnęłam ten wątek w mojej głowie. To nie czas, ani miejsce na takie przemyślenia.

Nadeszła następna fala bólu, a ja jeszcze głośniej jęknęłam i złapałam się dłonią uważając, by nie skazić rany srebrnymi zawieszkami bransoletki. Chwila... SREBRNYMI zawieszkami bransoletki. Ostatnimi siłami zdjęłam biżuterię i rzuciłam w przeciwnika. Ostatnie, co zobaczyłam przed straceniem przytomności to widok rozsypującego się potwora i biegnącego do mnie Drake’a.

~*~

Leżałam na wznak, z zamkniętymi oczami. Niby powinnam się przejmować  i natychmiast wziąć się w garść, ale czułam takie przyjemne ciepło. Woda obmywała mi włosy. Przez chwilę jak piorun poraziła mnie ta myśl: Ja... ja chyba umarłam!
Więc tak to wygląda: Będę sobie leżała i rozmyślała o moim krótkim życiu. Niezbyt przyjemna perspektywa, szczerze mówiąc. Fala powróciła, zalewając mnie prawie całkowicie. Zaraz... Jest mała szansa, że przeżyłam i morze wyrzuciło mnie na jakiś brzeg...
Usłyszałam, że ktoś biegnie w moją stronę. Jednak się przemogłam i otworzyłam oczy. Światło i jasność słońca mnie dosłownie oślepiły. Więc jednak żyję...
Ktos przyklęknął przy mnie i zaczął zajmować się moją raną.
- Eeeva? - zapytałam się niepewna i usiadłam, widząc tylko jakieś rozmazane kolory, głównie jasne.
- Spokojnie, możesz... - Usłyszałam odpowiedź i odskoczyłam do tyłu jak oparzona. Ten głos! Przetarłam oczy i jeszcze raz się spojrzałam do przodu.
- Annabeth... - wyszeptałam jej imię, ale tym razem mnie usłyszała.

~*~

- ...potem była Wielka Przepowiednia - Annabeth wydała cichy okrzyk. Przypomniało mi to reakcję reszty obozowiczów na tą przepowiednię. - Następnie, no coż, zostałam uznana przez... Zaraz, co zrobiłaś? - przerwałam opowiadanie i przez pewien czas zdziwiona patrzyłam się na moją ranę, która zaczynała powoli się zasklepiać.
- To nie ja, ale... Już wiem! - stwierdziła Annabeth. Trochę mnie denerwowało, że to nie ja jestem tą extramądrą córką Ateny. - Słuchaj, Kate, niedługo się obudzisz. Ktoś musiał ci podać ambrozję lub nektar. Nie możesz wiecznie być nieprzytomna. - Co? Nie! Muszę jej powiedzieć, kim jest mój ojciec! Teraz, kiedy wiedziałam już o co chodzi z tymi dziećmi Wielkiej Trójki musiałam jej powiedzieć.
- Mój ojciec to Posejdon! Posejdon!!! - wrzasnęłam, czując, że się budzę. Ktoś objął mnie ramieniem i usłyszałam:
- Już dobrze, Kate. Wiem, że to Posejdon, spokojnie... - to był Drake. Kompletnie nie wiedział, czemu krzyczę i było mi go żal, więc odwzajemniłam uścisk. Przez chwilę przemknęła mi przez głowę myśl "Paryż, miasto zakochanych"

________________________________

*Korzystałyśmy z Google tłumacza, więc jeśli ktoś się uczy francuskiego to może zauważyć błędy. My uczymy się tylko niemieckiego :’(

________________________________

Przepraszamy, że trochę długo (jak na naszego bloga(-; ) czekaliście na rozdział. Po prostu teraz jest coraz więcej nauki. Nie chodzi tylko o to. Bierzemy udział w takich ważnych dla nas konkursach i przez następny tydzień może się nic nie pojawić. Notka też trochę krótka, ale mimo wszystko mamy nadzieję, że się podobała.

Prosimy o komentarze!

Ala i Maria