23. Potwór ogrywa mnie w scrabble i chińczyka

- Nie. - poczułam, że ktoś złapał mnie za rękę. Odwróciłam się i ujrzałam oczywiście Evę. Drake opierał się na jej ramieniu. Wciąż był osłabiony, ale ambrozja i nektar zrobiły swoje. 

 - Co? - zapytałam zdziwiona. Zamarłam w bezruchu z ręką na klamce. - Przecież nie pozwolimy abyś poszła sama na walkę z tym straszliwym potworem! - zaprzeczyła szybko Eva. 

- Właśnie. - zawtórował jej Drake. - Nie mogę pozwolić, abyś musiała zmierzyć się z tym czymś. - czy on musi na każdym kroku pokazywać, że mu na mnie zależy? Nie jestem jakąś niemotą, DOTARŁO do mnie!

- Ale wy nie możecie... - nie dokończyłam, ponieważ przerwała mi Eva:

- Drake ma rację. Nie opuścimy cię. - uśmiechnęła się po przyjacielsku, a ja już wiedziałam, że nie odpuści.

- No, skoro tak... - powiedziałam z ociąganiem, ale córka Hekate żwawo otworzyła drzwi. Weszliśmy do dużego pomieszczenia, w którym wszystkie ściany były wymalowane tapetą w różowe misie na jasnoniebieskim tle. W kącie stała biała komoda, w której zapewne był klucz i następna zagadka. 

- Ladon - mruknęła szeptem Eva. Zdziwiłam się.  Jaki Ladon? O co jej chodzi? Rozejrzałam się uważnie i w kącie stał tyłem wielki smok z, tak na oko, stoma głowami. Jego łuski były krwawo czerwone. Niby wszystko okej, trzeba go pokonać, ale on... Płakał. Na serio. Wyobraźcie sobie potwora, który ryczy jak małe dziecko. Chciałam do niego podejść i spytać dlaczego płacze, więc ruszyłam w jego stronę, nie patrząc co robią moi towarzysze.

- Kate! - syknęła cicho Eva. Odwróciłam się i zobaczyłam, że przyjaciele właśnie stoją przy drzwiach z zawartością komody w ręce. Zrobiłam facepalma. Im właśnie udało się zdobyć to, o co tyle walczyliśmy, a ja chcę sobie zrobić pogawędkę ze smokiem. Rewelka. Szybkim krokiem zbliżyłam się do drzwi, za którymi zniknęli przyjaciele, ale moje nieszczęście sprawiło, że stanęłam na skrzypiącej desce i wielkie ślepia przeciwnika zwróciły się na mnie. Nie zważając na ciszę pobiegłam do drzwi, przed którymi o wiele szybciej stanął Ladon.

- Czemu nikt nie chce porozmawiać z Ladonkieeeem? – rozpłakał się histerycznie. Nie wiedziałam czy śmiać się, czy może płakać z zaistniałej sytuacji.

- Przykro mi, ale się śpieszę. Może następnym razem co? – powiedziałam przymilnym i słodziutkim głosem.

- Wszy-y-scy tak mówi-i-ą – zająknął się przez płacz. – Ladonek nie pozwoli ci wyjść dopóki ze mną się nie pobawisz! – uparł się jak małe dziecko.

Nie no, serio? Wszystko wypowiadały różne głowy na zmianę, a reszta ryczała. Ja? Naprawdę ja, mam się bawić z tym czymś?

- A w co chciałbyś się pobawić?

- W zabijanie herosów! – podskoczył podniecony na myśl, że ktoś w końcu się z nim pobawi. – Wszyscy bracia, zanim Atena mnie tu przyniosła, mówili, że to najlepsza zabawa!

- Hmm, wiesz, może jednak coś innego co? – i takim właśnie sposobem zagrałam z nim w scrable i chińczyka, co nie wiadomo jak pojawiało się na jego wezwanie. Nie wspomnę, że w obu grach mnie ograł.

- Ladonku? Mogę na chwilę skoczyć po jedną rzecz za tymi drzwiami i już do ciebie wracam, co? Proooszę – zwróciłam się do niego.

- Nie! Wszyscy tak mówią! Nie zgadzam się! W co teraz gramy? – westchnęłam.

- Może teraz w chowanego? Jedna osoba gdzieś się chowa, a druga jej szuka.

On kiwnął głową, a ja dopiero po chwili zrozumiałam, że to moja jedyna szansa naucieczkę.

- To ty pierwszy liczysz – rozkazałam, a on w kącie na głos zaczął liczyć do 10. Nie po kolei, ale nie miałam teraz czasu uczyć go liczb. Szybko podbiegłam do drzwi i przemknęłam się przez nie.

Miałam nadzieję, że zobaczę uradowane miny przyjaciół, ale zamiast tego dostałam od kogoś czymś na kształt patelni w głowę i zemdlałam.

~*~

- To moja wina – usłyszałam jęk Evy, ale nie mogłam otworzyć oczu, ani się ruszyć.

- Nie martw się, nic jej nie będzie. Myślałaś przecież, że to jakiś potwór. – blokada moich oczu zniknęła i powieki natychmiast powędrowały w górę. Zamrugałam parę razy, ponieważ oślepiło mnie nagłe światło z lampy na Argo II. Usłyszałam dwa westchnięcia ulgi.

Eva mocno mnie uścisnęła.

- To naprawdę jest okropne, że dwa razy wciągu doby pomyślałam, że zginęłaś. I to za każdym razem była moja wina – jęknęła.

- Oj tam, nie martw się. To nie była twoja wina tylko mojej głupoty, że postanowiłam pocieszyć smoka – zaśmiałam się z siebie i opowiedziałam im całą sytuację o tym jak się w nim „bawiłam”. Na pytanie kto wygrał mruknęłam coś tam pod nosem, a oni zaczęli się śmiać.

- Jaka jest następna zagadka? – spytałam, a Drake przeczytał z zwitku papieru słowa Ateny:

Tam gdzie Essone między innymi rządzi,

Piękność świata czasu dużo spędzi.

Cudów renesansu mnóstwo zobaczycie,

Ale dokładnie niczemu się nie przyjrzycie.

Dzieła da Vinci szukajcie,

Lecz Michała Anioła omijajcie.

- Co to jest Essone? – spytałam, ale widząc miny przyjaciół wiedziałam, że oni także nie mają pojęcia.

- Ale oczywiście wiem, że strażnikiem jest Afrodyta i szukamy muzeum z dziełami Leonarda da Vinci i Michała Anioła. – powiedziała Eva dając do zrozumienia, że obejdzie się bez pierwszego wersu.

-To chyba raczej chodzi o Luwr, prawda? – zabrałam głos. Błagam, niech to nie będzie Luwr. Tam z pewnością będzie mnóstwo jakiś małych korytarzy i labiryntów.

- Nie znam innego sławnego muzeum, które posiadałoby więcej dzieł tych autorów, więc odpowiedź jest jednoznaczna. Zresztą Paryż to miejsce Afrodyty i zakochanych.  – odpowiedział mi Drake.

- Co do dzieła to mamy na myśli Mona Lisę?

- Miejmy nadzieję, że tak. Na wszelki wypadek potem obejdziemy jeszcze inne dzieła da Vinci.

- No to do Francji – wykrzyknęłam z fałszywym entuzjazmem.

 ________________________

I jak? Podoba się? Nie miałyśmy ochoty opisywać następnej walki z następnym potworem, więc powstała historyjka z Ladonkiem ;)

Zapraszamy do komentowania ;)

Ala i Maria