25. Bonjour!

Ja i Drake, ponieważ Eva nadal musiała wyzdrowieć po walce z wilkołakiem, staliśmy właśnie przed gigantycznym wejściem do Luwru w kształcie trójwymiarowego trójkąta. 

- Jesteś pewny? - spytałam próbując obciągnąć niżej sukienkę, którą syn Apolla kazał mi założyć bym wyglądała "bardziej przekonująco". Czułam się nieswojo, ponieważ rzadko chodzę w tego typu stroju i dziwnie było mi przywyknąć, że ktoś ma taki dobry widok na moje nogi.

- Tak! – uśmiechnął się szeroko, a ja westchnęłam.

Bokiem weszliśmy szybko do środka, tak by ochroniarz nas nie zauważyć (tak, wiem, bardzo banalnie to brzmi, ale nie jest takie łatwe). Weszliśmy do tłumu zwiedzających, którzy musieli już wyjść. Drake skrył się za drzwiami do łazienki damskiej, a ja podeszłam do tęgiego ochroniarza z miną słodkiej idiotki.

- Przepraszam, wie pan może gdzie znajdę toaletę? – uśmiechnęłam się przymilnie. Po chwili powiedział, że na końcu korytarza skręcić w lewo.

- A może mnie pan zaprowadzić?

On się zawahał.

- Nie powinienem... - zaczął, ale ja przerwałam przeciągniętym "proooooooszę". Zawahał się i po chwili zgodził. Dobry to on w swoim fachu nie jest, by ulegać szesnastolatce. Stanął przed otwartymi drzwiami i nonszalancko wskazał ręką otwór. Drake szybko zatrzasnął drzwi zamykając w nich mężczyznę. Ja pomogłam mu je dotrzymać, ponieważ człowiek dobijał się i krzyczał wołając o pomoc. Zastawiliśmy go i pobiegliśmy dalej, uważając by pomijać dzieła Michała Anioła, co było uwzględnione we wskazówce Ateny. Na szczęście mieliśmy podręczną broszurkę z mapką i "rzeczami, których nie możemy przegapić!" i jako tako się nie zgubiliśmy. Trudno jednak o gorszą orientacją w labiryntach niż moja, więc nie pomylenie korytarzy ogólnie nie wchodziło w rachubę.

Przez przypadek weszliśmy do pomieszczenia, w którym znajdowało się mnóstwo rzeźb, a w tym Michała Anioła. Szybko złapałam Drake'a za rękę i wycofaliśmy się, ale było za późno. Przejście było zamknięte tak samo jak pozostałe. 

Przygwoździłam siebie plecami do ściany, by nic nie mogło mnie zaatakować od tyłu i rozejrzałam się czujnie.  Nie wyglądało na to, aby było tu coś nadzwyczajnego. Spojrzałam na Drake'a i uniosłam brwi. On jeszcze raz rozejrzał się dookoła, ale chyba też nic nie zauważył. Powoli odeszłam od ściany i się rozejrzałam. Na środku stała niewielka fontanna. Podeszłam bliżej i spojrzałam w wodę. Ujrzałam swoje odbicie: blond włosy, uczesane w "kłosa", brwi tego samego koloru i te moje oczy... Woda, oczy... ech, to wszystko przypominało mi Percy'ego, a więc siłą rzeczy także i Posejdona. 

Moja sytuacja rodzinna wprost wspaniale nadawałaby się do serialu Trudne Sprawy: "Kate ma problem. Jej ojciec jest greckim bogiem, a bratu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie wie także o istnieniu siostry. Czy w ich rodzinie zapanuje upragniony spokój?" czy coś w tym stylu. Tylko nie myślę, że ktoś by uwierzył, że jestem córką Posejdona.

Lekko uniosłam prawą dłoń i z fascynacją zaczęłam oglądać wodę, która krąży wokół mnie. Dobra, nie przyszłam tu po to, aby bawić się fontanną...

- Kate, nie jestem pewny, czy... - zaczął Drake, ale urwał nagle ze zduszonym okrzykiem. Instynktownie wyczułam niebezpieczeństwo. Odwróciłam się powoli, przygotowana na najgorsze. Mimowolnie zacisnęłam ręce w pięści. Drake'a nigdzie nie było. Usłyszałam cichy szelest i obejrzałam się w tym kierunku, ale nic nie zauważyłam. Dzieła da Vinci szukajcie, lecz Michała Anioła omijajcie. Czemu? Michała Anioła... Dlaczego akurat tego twórcy mamy unikać? Nie byłam pewna, kiedy się tego dowiem, lecz w tamtym momencie były dla mnie ważniejsze sprawy, np. gdzie się podział Drake?

Rozejrzałam się uważnie i zamarłam. Otaczało mnie dokładnie 5 rzeźb. Domyśliłam się, że wykonał je Michał Anioł. Wśród nich rozpoznałam Dawida, Umierającego Jeńca i Zbuntowanego Jeńca. Jedna z pozostałych miała długą brodę, poważną twarz i długą szatę. Druga natomiast przedstawiała młodego człowieka z kielichem wina, a za nim małego satyra. Biorąc pod uwagę, że jestem córką Posejdona, a nie Neptuna pomyślałam o Dionizosie, ale rzeźba przypominała bardziej Bachusa.

- Czego tu szukasz? – warknął Dawid. Na ten dźwięk wzdrygnęłam się. Głos całkowicie nie pasował do (jakże idealnego) ciała. Był chropowaty jak by należał do 90 - latka.

- Ja... ten... tylko... - zaczęłam się jąkać. - Ja może sobie już pójdę - mruknęłam, czekając na, zapewne, nie miłą reakcję przeciwników.

- Nie, nigdzie się nie ruszasz - odrzekł starzec. - Chyba, że nie chcesz już zobaczyć swojego chłopaka...

- On nie jest moim chłopakiem – przerwałam automatycznie, a mężczyzna spiorunował mnie wzrokiem.

- Nie ważne, tak czy inaczej, jeśli nie będziesz współpracować to go nie zobaczysz. - wzdrygnęłam się i zadałam pytanie drżącym głosem.

- Co mam zrobić? - wszyscy trzej zaśmiali się.

- Przygotowywaliśmy się od lat na jakiegoś głupiego herosa, który postanowi odnaleźć ostatni klucz. Nasza Pani dała nam za zadanie strzec przejścia, do którego dojdziesz tylko i wyłącznie przez tą salę...

- Zaraz? Afrodyta kazała wam to zrobić? Jak was przekonała?

- Nasz stwórca robił rzeźby z miłością i przedstawiają piękno. Dlatego też pod władamy jej. – odpowiedzieli z nieskrywaną pogardą do ich właścicielki.

- Okej, ale co mam zrobić?

- Wystarczy, że pokonasz jednego potwora - zachichotali, jeśli tak można nazwać ten odgłos.

- Sami go zaprojektowaliśmy - dodał Zbuntowany Jeniec i wszyscy trzej zniknęli. Pokój zaszył się mgłą i słychać było otworzenie metalowych drzwi, a następnie zamknięcie.

 Zadrżałam, ale aktywowałam miecz. Nic nie widziałam, ale umiałam wyczuć czyjś przyśpieszony oddech. Podeszłam wolno w tamtym kierunku. Zawiało wiatrem i mój przeciwnik znajdował się za mną. Chyba. Błyskawicznie się obróciłam i zaczęłam wymachiwać bronią byle jak. No, w końcu nic nie widziałam. Potwór jednak szybko się uchylił. Szarpnęło mną do tyłu i upadłam na ziemię waląc głową o coś twardego. Złapałam się w ranę, z której lała się gęsta, ciepła ciecz. Zakręciło mi się w głowie, ale wstałam podciągając się o brzeg przedmiotu, o który się uderzyłam. Moja ręka stała się wilgotna. No tak, uderzyłam się o fontannę. Do mojego małego móżdżku dopiero po chwili doszła informacja, że woda jest moim żywiołem, ale o tyle za mało, że wylądowałam dwa metry dalej z powrotem na zimnej posadzce. Szybko, na ile pozwalały mi moje siły, które częściowo powiększyła woda, doczołgałam się. Dotknęłam opuszkami palców cieczy i wycelowałam przeciwnika. On był zwinny, ale parę razy udało mi się go drasnąć. Przy okazji dowiedziałam się, że nie jest odporny na wodę. Sterowanie wodą powoli wyczerpywało moje siły. Wiedziałam, że na wiele mi ich nie pozostanie. Ostatni raz, najmocniej wcelowałam w niego strumień. Na filmach zawsze ten ostatni, ostateczny ruch był najlepszy i zabijał przeciwnika, który rozsypywał się w pył, a do bohatera podchodziła jakaś laska i mówiła, że jest bardzo odważny, kocha go itp., itd. Niestety nie w moim przypadku. Upadłam na ziemię, a woda nie wiadomo, dlaczego nie uzdrawiała mnie w stu procentach jak zawsze. To pewnie przez tą mgłę. Jak z nieba, przez nią wyszedł Drake. W tym momencie do mojej głowy weszła myśl „mój bohater!”, ale szybko ją odgoniłam. Zobaczył mnie, ale z bólem w oczach ponownie zniknął za dymem. Teraz czekałam. I czekałam słysząc same dźwięki, z których i tak nic się nie dowiedziałam. Po (długiej) chwili z paroma ranami wyszedł i podał batonik ambrozji. Smakował jak pizza pepperoni. Na mój pytający wzrok odpowiedział tylko:

- Boi się słońca. – kiwnęłam lekko głową i podniosłam swoje obolałe ciało. W tym momencie miałam tylko ochotę zaszyć się pod ciepłą pierzyną. Niestety obowiązki wzywają. Nie czekając na przemiłe rzeźby pobiegliśmy przez drzwi i wylądowaliśmy w Sali, gdzie między innymi znajdowała się Mona Lisa. Podeszliśmy do niej, a obraz z cichym jękiem otworzył tajemne przejście, które prowadziło przez krótki, otoczony kurzem, czarny korytarz. Szybko przez niego przeszliśmy i otworzyliśmy z oporem masywne, metalowe, drzwi, które z drugiej strony okazały się być otoczone czerwoną skórą (pewnie sztuczną). 

W środku było bardzo przytulnie. Tapeta w róże, biały dywan, a przy ścianach staromodne kredensy, z ozdobnymi filiżankami lub ciastami. Po środku stał okrągły stoliczek – na nim nastawa z herbatą. I tam siedziała kobieta. Nie mogła mieć więcej niż 20 lat. Była idealna. Tak po prostu. Ciemnoblond, długie włosy, szczupła sylwetka i oczy podobne do Piper. Wiedziałam, kim ona musi być.

- Bonjour Kate! Co powiesz na małą pogawędkę? - odezwała się Afrodyta.

 

 

Uważam, że zdecydowanie za długo czekaliście na ten rozdział by był on tak krótki, ale cóż. Nic na to nie poradzę. Zwłaszcza, że musiałam go w większości sama napisać, ponieważ Maria (fanfary) przygotowywała się do drugiego etapu konkursu kuratoryjnego z jęz. polskiego! I (jeszcze większe brawa) przeszła do trzeciego etapu! Wiem, że ona pewnie nie chciałaby się tak chwalić, ale ja muszę wam o tym napisać, bo cieszę się razem z nią ^^

Notka, chyba nie najwyższych lotów i nie jest dokładnie sprawdzona, bo chciałam ją jak najszybciej udostępnić, dlatego nie bójcie się wytykać błędów.

Czytasz = komentujesz J

Ala