22. "Uwierzysz, że ten głupek zdradził Bellę z Renesmee?"

[Z mieczem w dłoni nacisnęłam klamkę.] Ona leciutko opadła i otworzyła przejście. Gdy weszłam, wszystkie sześcioro oczu poleciało w moim kierunku. Jedne należały do pięknej brunetki, inne do jeszcze piękniejszej blondynki, a kolejne były własnością przystojnego blond chłopaka. Wszyscy mieli krwawo czerwone spojrzenia, wyglądali na koło 19 lat. Kobiety były ubrane dość... modnie i drogo? W ułamku sekundy znaleźli się przy nas. Chłopak szybko, zanim ktokolwiek zdążył zareagować, dopadł Drake'a i przygwoździł go do ściany, tak mocno, że zemdlał. 

Otoczyli mnie powoli zwężając kółko.

- Proszę, proszę, proszę. Kogo my tu mamy? - spytała szatynka.

- Czyżby to była nasza kochana córeczka Posejdona? - odezwała się blondynka. - Hmmm, mam nieopartą ochotę skosztować twojej półboskiej krwi, wiesz?

- Och, Janette, wiesz przecież, że nie możemy rzucić się na nią, jeśli nie będziemy walczyć. Atena wyznaczyła granice. - odpowiedział jej chłopak, który daną sytuacją był widocznie znudzony.

- Tak, wiem Alec, ale chyba nie ma możliwości by z nami wygrała. - nie poddawała się Janette. - Skarbie, musisz pokonać jednego z nas, a jeśli będziesz prawie pokonana leżała bezwładnie na podłodze, możemy ciebie zjeść razem z przyjació... Ja ją rezerwuję! - krzyknęła nagle.

- Ja niebieską! - wrzasnęła brunetka.

- A może ja się wypowiem na ten temat? - zabrałam głos. Jak na to, że właśnie przerwałam wampirom kłócącym się o to, który z nich ma mnie zjeść, zachowałam się chyba dosyć odważnie. Mówiąc te słowa, przebiłam blondynkę mieczem na wylot. Lecz chwilę później zobaczyłam ją dwa metry dalej śmiejącą się w najlepsze. Natarłam szybko na nią i patrzyłam jak jej głowa roztrzaskuje się na ziemi. Tyle, że teraz ponownie znajdowała się parę metrów dalej! 

Teraz zrozumiałam: ona potrafi maniupoluwać Mgłą! Żeby ją pokonać, potrzebowałam Evy.  Wampiry ponownie mnie okrążyły, tylko tym razem w pozach gotowych do skoku. 

- Nie ładnie, Kate. Bardzo nie ładnie. - odezwała się Janette.

- Bierz ją! - warknęła druga. - Ja nie mogę ugryźć mojej, dopóki nie będzie zdolna do walki lub nie zaatakuje. - jęknęła.

- Mi tam jakoś specjalnie nie zależy - mruknął chłopak, który nie zważając na nic pisał SMS’y na swoim iPhone.

- Nie zależy, ponieważ ten chłopak nie pachnie za pięknie - prychnęła blondynka. Coś drgnęło w jej kieszeni i poleciała cicho muzyczka, a Janette szybko wyjęła urządzenie i odebrała:

- Siema Bella!... Czemu dzwonisz?... Nie gadaj!  Znowu ciebie zdradził?... A mówiłam; nie umawiaj się z wilkołakami, ale ty "nie, nie, nie, on jest inny, lepszy". Edward był spoko, a ten głupek zdradza ciebie z półwampirzycą!... Ty się nawet nie tłumacz!... No raczej!...

- Janette - jęknęła jej koleżanką - mamy pracę.

- Och, Bella, oddzwonię i pogadamy później. Może w centrum handlowym Krwawe Pola, co?... To o 20 będę przy tej fajnej kafejce, gdzie dają najlepszą krew... Dobra, paa! - i się rozłączyła. – Uwierzysz, że ten głupek zdradził Bellę z Renesmee? – zwróciła się do brunetki.

- Nie! – zakryła sobie usta dłonią. – Bella musi mi później wszystko dokładnie opowiedzieć. Tylko skończmy z nimi. – i wskazała w naszą stronę.

- To na czym skończyliśmy? A tak! Teraz miałam ciebie ugryźć i jestem zwolniona z tej okropnej roboty. Ułatw to nam i się nie wyrywaj, a załatwimy ci szybką i prawie bezbolesną śmierć.

Przestraszona zerknęłam za nie, gdzie Drake powoli wracał do życia. Nie pisnęłam jednak ani słowa przypatrując się z strachem jak podnosi miecz by zabić Janette. Ona jednak odwróciła się, by zobaczyć na co patrzę. Jednak było już za późno. Powoli rozsypywała się w szary proch. Brunetka rzuciła się w tył na mojego przyjaciela, a ja ją zaatakowałam od tyłu. Wbiłam jej miecz w plecy, a one po chwili rozsypały się. Drake leżał bez ruchu ze śladami zębów na szyi. Obraz po chwili zamigotał i  ujrzałam przyjaciela pod ścianą, obok powieszonej na pryczach, już przytomnej Evy.

Szczęśliwa rzuciłam się im w ramiona. Tym razem to oni mnie uratowali. Nie zwróciłam uwagi na wampira stojącego w kącie, który nagle krzyknął głośne „JEST!”. Spojrzeliśmy na niego zdziwieni, a on odpowiedział:

- Umówiła się ze mną taka super laska. Jak mi nic nie zrobicie to odejdę w pokoju. Przysięgam na Styks. – wyraziłam z przyjaciółmi niemą zgodę, a on kiwnął głową i zniknął.

Przyjrzałam się bliżej pomieszczeniu. Wyglądało trochę jak cela z pryczami i stogiem siana do spania. Po środku leżały dwie kupki kurzu. Nigdzie jednak nie było nic co mogło przypominać klucz. Czyli czeka nas coś jeszcze. Błagam, ja chcę do Aresa! Atena zdecydowanie ZA DUŻO myśli i kombinuje.

Nakarmiłam Evę i Drake’a ambrozją i opowiedzieli o tym co robili, w czasie gdy ja trzęsłam portki przed starą lalką:

- No więc, ja weszłam do tego pokoju i tam był… - przerwała z łzami w oczach.

- Jak nie chcesz to nie musisz mówić. – odpowiedziałam cicho patrząc ze współczuciem.

- Nie. Powiem  - szepnęła cicho - Zobaczyłam mojego tatę… On… On był torturowany – wybuchnęła płaczem, a ja ją przytuliłam. Opowiadała dalej: - Jakiś inkwizytor… On powiedział, że tata ma mu powiedzieć, gdzie dokładnie jestem,… że ma mnie powstrzymać przed dalszą podróżą… Ale on nic nie wiedział, ... więc wkładał po kilka szczurów do wiadra i blokował im jedyną drogę ucieczki brzuchem taty... Następnie torturujący podgrzewał spód wiadra,… żeby zirytować szczury. Rezultat tej tortury jest oczywisty… Szczury znajdowały jedyną drogę ucieczki, przekopując się przez ciało więźnia… - Ja teraz także się rozpłakałam i mocniej ją przytuliłam. – Potem się okazało, że to iluzja. Inkwizytor, przemienił się w jakiegoś stwora i powiedział, że jeśli nie zaprzestaniemy wyprawy to on tak skończy… Atena szybko to przerwała i przeprosiła, bo tutaj miało być coś całkowicie innego… Powiedziała, że to nie prawda… Że musimy iść dalej… Ale Kate! Ja się boję! – przerywała salwami pochlipywania.

Wbrew własnym myślom zaczęłam ją pocieszać:

- Nie martw się, twojemu tacie nic się nie stanie, a my uratujemy nawet więcej osób przed zgubą. Wszystko będzie dob…

- Przepraszam, że przerywam, ale chyba powinniśmy iść. – przerwał Drake.

- Tak, masz rację. – przyznała Eva i wstała, ale ja ją pociągnęłam spowrotem na ziemię.

- Ja idę sama. Poradzę sobie, a wy zostańcie i odpocznijcie. – uśmiechnęłam się do nich pokrzepiająco. Wstałam i ruszyłam drzwiami wychodząc naprzeciw najniebezpieczniejszemu zadaniu.

 

_________________________________

Taki tam króciutki :) Dodam tylko; tak, przeczytałam cały Zmierzch ;*
Ala