26. Burza uczuć

- Początkowo ten klucz miała pilnować Hestia, ale uznałam, że potrzebujecie dobrego terapeuty - zaświergotała.

- Eeee... Ale, po co nam terapeuta? - spytałam się, mocno zdezorientowana. Terapeuta? A co może robić terapeuta? Ja nawet nie wiem, co to za zawód!

- Oj, Kate, zaraz się dowiesz. Drake, czy mógłbyś na sekundę wyjść? Ja i Katie musimy porozmawiać. On z bananem na twarzy wyszedł z sali, a ja z westchnieniem spoczęłam wykończona na obitym w materiał fotelu.

- Kate, dlaczego nie chcesz być z Drakiem? - zadała pytanie profesjonalnym tonem. Na chwilę odebrało mi mowę ze zdziwienia. Nie ma co, tego jeszcze nie było... Szybka jest. Kompletnie nie wiedziałam, co na takie pytanie odpowiedzieć. Ja się przygotowuję do walki z potworami, może jakiś zagadek, a tu co? - pytania o moje uczucia do kolegi.

- No... A więc... Bo my do siebie nie pasujemy! - jęknęłam. To było jedyne, co mi przyszło do głowy. Co miałam powiedzieć? Że boję się, że zniszczy to nasze relacje?

- Ale coś jeszcze? To twój jedyny argument? - W momencie, gdy bogini wypowiedziała te słowa, zrozumiałam, że znajduję się na niepewnym gruncie. Czy miałam coś jeszcze na obronę swojego zdania? No niestety nie.

Weź się w garść, Kate! - powiedziałam w duchu. Afrodyta jest boginią miłości i wie, jakie pytania zadawać, żeby mnie wyprowadzić z równowagi.

- No chyba tak. - odpowiedziałam, starając się zabrzmieć przekonująco. Chyba mi nie wyszło.

- Ale na przykład Percy i Annabeth też do siebie nie pasują, a są parą. Przed czym ty się bronisz?

Zamarłam. Oj nie, Afrodyto, ty mówisz o moim starszym bracie. Nie dość, że wyciągnęła najbardziej przekonujący argument, uderzyła mnie prawdziwość i prostota tego stwierdzenia. Teraz do mnie doszło, że te argumenty, które sobie wmawiałam były po prostu wymówkami. Ale przed czym? Jeżeli nie były prawdziwe to, czy nie powinniśmy być razem? A może po prostu nic do niego nie czuję? Będę musiała sobie to wszystko dobrze przemyśleć.

- To chyba tyle. Możesz już zawołać swojego przyjaciela - prawie, że zaśpiewała. Ta kobieta mnie przerażała. Raz zachowuje się jak filozof lub zawodowy terapeuta miłosny, a drugi jak zakochana nastolatka.

Powstałam z fotela i wyszłam na korytarz. To co zobaczyłam przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Znajdowałam się nie w zakurzonym korytarzyku, jak ostatnio, tylko eleganckim holu. Recepcja była urządzona jak pokój bogini miłości. Na podłodze leżała czerwona wykładzina w złote szlaczki. Po bokach rozstawiono fotele, a gdzieniegdzie okrągłe stoliki z szklanym blatem. Na suficie wisiały staromodne żyrandole. W rogu, przy gigantycznym, szklanym wejściu z widokiem na wieżę Eiffla, widniało duże, półokrągłe, wysokie biurko z śliczną sekretarką. Nad nim powieszony został napis "Najlepsze  biuro terapeutyczne w Paryżu!". Przy blacie stała zezłoszczona... Hera? Och, rozumiem, że bogini może nie być w najlepszym stanie po wszystkich zdradach męża, ale od razu terapeuta? Przepraszam: boski terapeuta miłosny w postaci Afrodyty.

- Ale ja jestem boginią! - krzyknęła, a wszyscy klienci (nimfy, satyry, czy też normalni ludzie) zatrzęśli się ze strachu.

- Proszę pani, jest kolejka i będzie musiała pani poczekać 13 lat oraz 137 dni. Pasuje pani godzina 17:30? - mówiła dalej niezrażonym tonem, traktując królową bogów jak normalnego klienta.

- Pasuje - burknęła.

Dalej już nie słuchałam, tylko spoczęłam na wolnym miejscu patrząc jak za moim przyjacielem zamykają się drzwi.

I teraz ponownie zagłębiłam się w myślach. Czy na prawdę czuję coś do Drake'a? A może to było zwykłe zauroczenia? Moglibyśmy spróbować, ale co jeśli jednak nic do niego nie czuję? Nie chcę go zranić. Ale patrząc z drugiej strony to może po prostu ja boję się odrzucenia? Hmm, najłatwiej było by nic nie planować i iść na żywioł. A może tak zrobić? I tak cokolwiek zaplanuję nie wypali, więc co mi szkodzi?

Prychnęłam cicho. Mam misję: uratować brata, a sama myślę o osobistych rozterkach miłosnych. Doprawdy jestem żałosna.

 Po jakiejś chwili Drake wyszedł z gabinetu Afrodyty. Ciężko było mi odczytać jego uczucia, ale wyglądało na to, że jest raczej zadowolony z tego, co mu powiedziała bogini miłości. Ech, żeby to ze mną sprawa miała się tak łatwo... Podeszłam do mojego przyjaciela i starając się zabrzmieć beztrosko zadałam mu pytanie o klucz. Nieco się zdziwiłam, gdy usłyszałam jego odpowiedź.

- No to co, teraz do Evy? - spytałam się ponownie.

- Też nie. - odparł chłopak. Co, przepraszam?... Najpierw terapeuta miłosny, to co teraz? Zadałam pytanie na głos.

- Teraz... pff... - prychnął Drake zażenowany - Mamy zwiedzać Paryż... No wiesz, RAZEM. - złożył nacisk na ostatnie słowo, ale i tak zrozumiałam: Afrodyta za wszelką cenę chce z nas zrobić parę. 

~*~ 

Ledwie położyłam się do łóżka, zasnęłam. I oczywiście, jak zwykle nawiedziły mnie sny. Już prawie zapomniałam, jak to jest spokojnie przespać całą noc...

Mój sen wyglądał, jakby ktoś  pociął go na króciutkie kawałeczki, a potem w losowej kolejności odtworzył. Najpierw zobaczyłam Annabeth, ale znikła tak szybko, że nawet nie zdążyła się odezwać. Potem była moja mama. Pobiegłam jej naprzeciw, ale sceneria nagle się zmieniła i wpadłam na Percy'ego. Rozejrzałam się zdezorientowana po nowym miejscu: plaży podczas sztormu. W tym samym momencie niebo rozdarła błyskawica. Kiedy grzmot minął, zobaczyłam, że jestem w więzieniu w Egipcie. 

Stałam tam już z pięć sekund i dziwiłam się, że ten sen jeszcze się nie skończył. W końcu niepewnie zrobiłam jeden krok. Nic. Sen się nie zmienił.  Powoli przeszłam jeszcze parę kroków, dopóki nie poczułam się już pewniej i przyspieszyłam tempa. Biegłam przez plątaninę korytarzy, często gubiłam się w labiryncie uliczek. Wszystko to wydawało się takie odległe, jakbym to nie była ja, tylko jakbym patrzyła na kogoś innego wykonującego te wszystkie czynności. Ale tak to już bywa w snach.

Nie znałam tej trasy, nigdy tędy nie szłam, ale mimo to wiedziałam, dokąd zmierzam. Kiedy ujrzałam ten korytarz, w którym była cela szóstki herosów, przyspieszyłam. Może nareszcie będę miała jakiś sensowny sen?

 Oczywiście, nigdy nie mogę mieć racji. Obudziłam się w mojej kajucie i spojrzałam na zegarek. 8:39. Kto rano wstaje temu... no, cośtam.

Po pomieszczeniu rozległo się delikatne pukanie. Wykrzyknęłam „proszę” i wyczekiwałam gościa. Miałam cichą nadzieję, że to będzie Eva. Posiadałam wielką ochotę wygadania się komuś z mojej rozmowy z boginią miłości. I wszystkim co się wydarzyło po nim. Moje złudne nadzieje jak zwykle pozostały złudne i przy ścianie stanął Drake. Podeszłam do mojej komody, stając tyłem do niego, by nie mógł dostrzec moich policzków, które nabrały rumieńców, a brzuchu poczułam dziwne ciepło. „Czemu ja na niego tak reaguję?” jęknęłam w myślach.

- Co się stało? – zadałam pytanie nie odwracając się do niego. Usłyszałam jego ciche kroki świadczące, że niebezpiecznie się do mnie zbliża.

- Chciałem ci podziękować za wspaniały wieczór. - szepnął wprost do mojego ucha. Zadrżałam.

- Nie ma, za co. - odpowiedziałam modląc się by mój głos brzmiał naturalnie. W pomieszczeniu stało się dziwnie gorąco. Miałam ochotę otworzyć okno, gdyby nie to, że kajuta znajdowała się pod wodą.

Na szczęście wypadłam całkiem nieźle, ale nie idealnie, co jednak nie uszło słuchowi Drake’a. Chyba źle zinterpretował zachowanie mojego ciała. Albo ja to źle zrozumiałam…

- A co ci się najbardziej podobało? – spytał przybliżając się jeszcze bardziej.

- Emm… Wieża Eiffla była okej…. – powiedziałam zmieszana. Spróbowałam naturalnym gestem od niego odejść i podejść do następnej półki, ale chyba nie wyszło jak chciałam.

- A wiesz, co mi się najbardziej podobało? – Ojej, co się stało z tą ścianą? 

- Hmm, łuk triumfalny? – bogowie, nie wiem jak on to zrobił, ale teraz przylegałam plecami do zimnego muru, kontrastującego tak bardzo z resztą pomieszczenia, która wręcz parzyła.

Aktualnie prawie, że dotykaliśmy się piersiami i nachylił swoją twarz w stronę mojej. Zamknęłam oczy, czekając na to, co będzie. Czułam się jak sparaliżowana, nie miałam kontroli nad sytuacją. W tej chwili nad moim ciałem przeważały emocje. Mózg gadał jak najęty „Odsuń się od niego!”, a serce „Stój w miejscu! Jeszcze mi podziękujesz!”. Nie miałam pojęcia, kogo słuchać, więc po prostu czekałam na rozwój zdarzeń, który mógł się skończyć tylko w jeden sposób.

- Ty – szepnął w moje usta, a ja sparaliżowana czekałam na to, co będzie.  
______________________________________________

Okeeej, 26 rozdział nareszcie gotowy ^^ Zastanawiałyśmy się, czy nie dać tytułu przypominającego poprzednie, czyli np. "Hera chodzi do terapeuty", ale uznałyśmy, że ten lepiej pasuje :) Strasznie długo pisałyśmy taki jeden krótki rozdział, ale zajmowałyśmy się też czymś innym (patrz wpis "Oh my gods"). Mimo wszystko mamy nadzieję, że się Wam spodobało (hahaha, zwłaszcza końcówka ;) ) Nie wiemy, czy dobrze wyszedł nam koniec, bo nie opisywałyśmy wcześniej scen miłosnych, więc w ocenie miejcie litość :D
Ala i Maria

PS. Zapraszamy <Click!> i <Click!>