29. I wtedy uniosłam trójząb i poczułam, jak wstępuje we mnie moc Posejdona...

  Płynęłam już około pół godziny, ciągle w dół. Robiło się to już zdecydowanie nudne. Nic więc dziwnego, że kiedy zauważyłam, że coś się błyszczy szybko popłynęłam w tamtym kierunku. Okazało się, że mój pośpiech miał jakieś podstawy: były to duże metalowe drzwi ze śluzą. Szybko wsunęłam się do środka. Gdy woda opadła, ruszyłam naprzód w ciemny korytarz. Postąpiłam jednak o jeden krok za daleko. Że ścian i sufitu wysunęło się mnóstwo pułapek, które uruchomiłam stając na płytce naciskowej. 

Myślałam, że mam wyjątkowe szczęście unikając tego wszystkiego, kiedy jeden jedyny kolec, zapewne umazany jakąś śmiertelną trucizną, wbił mi się w lewe ramię. Bardzo możliwe, że wrzasnęłam z okropnego bólu, który przeszył mi rękę, a następnie rozszedł się po całym ciele. Nikt i tak by mnie nie usłyszał. Nie sposób opisać, jak się wtedy czułam. W sensie... Niby wiedziałam, że prawie wszyscy herosi umierają młodo i tak dalej, ale dopiero w moich ostatnich chwilach naprawdę pojęłam, że dotyczy to również i mnie samej.  A jedną z moich ostatnich myśli było to, że niestety nie mam obola, którym po śmierci mogłabym zapłacić za przewóz przez rzekę Styks. Ciekawe, czy to prawda... Te wszystkie opowieści o Podziemiu i tak dalej... Czy trafię do Elizjum? A może wiecznie będę się błąkać po drugiej stronie podziemnej rzeki Styks? Nie sposób było jeszcze tego określić.

Pozostało mi tylko czekać, czując jak trucizna pożera moje ciało.

K O N I E C.

______________________________________

  I właśnie w takich momentach nie wiem, co powiedzieć... Co napisać. Chcę tylko Wam podziękować. Za to, że wytrzymaliście to wszystko, że dotrwaliście z nami aż do teraz, aż do końca. Chcę wam podziękować za to, że byliście z nami przez ten cały czas, że... No dobra, bez zbędnego gadania: Prima Aprilis!

Nie bójcie się, ani nam w głowie tak kończyć tę opowieść. Po prostu nie mogłam się powstrzymać od takiego małego żarciku. Zapomnijcie wszystko, co przeczytaliście. Rozdział znajduje się niżej ;). Chcę jaszcze tylko napisać, że dzisiaj (tak, w Prima Aprilis -,-) piszemy sprawdzian szóstoklasisty, więc bardzo was proszę, abyście trzymali za nas kciuki. 

Maria

______________________________________

  Moje zdolności nawigacyjne wskazywały na to, że była to jakaś jeszcze nieodkryta wysepka na Oceanie Spokojnym. Świetnie, to dobrze dla mnie.

Zanurzyłam się głębiej. Było tutaj już bardzo ciemno, ale ja jakoś wszystko widziałam. Właściwie to nic nie widziałam, ale w jakiś sposób dokładnie wiedziałam, gdzie, co się znajduje. Przypominało to pewien rozdaj echolokacji, którą posiadają delfiny i niektóre ryby.

Powoli dostrzegałam, że dno opada, i zmienia swój kształt. Znajdowałam się w Rowie Mariańskim. Było to jednak w pewnym sensie nieco niepokojące.

Zauważyłam, że nieopodal leniwie płynie mały rekinek. Początkowo przestraszyłam się, ale on zaczął się do mnie łasić, więc pogłaskałam go po grzbiecie. Przypomniałam sobie jednak, po co tu jestem, gdy zauważyłam, że gdzieś w dole coś się błyszczy. Serce mi zamarło, gdy zrozumiałam, co konkretnie to jest. 

Moja bransoletka! Musiałam ją upuścić, gdy głaskałam rekina, a teraz nie było już żadnych szans, aby ją odzyskać. Byłam taka głupia! Przecież to moja jedyna broń, w ogóle jedyna rzecz, jaką tutaj miałam!

No cóż, trzeba grać takimi kartami, jakie się posiada. A że ja nie posiadałam żadnych, teoretycznie nie mogłam zrobić nic. A właściwie to mogłam tylko iść (a raczej płynąć) dalej. Kiedy jednak ujrzałam niewielką grotę w skalnym dnie oceanu, nie mogłam się powstrzymać od zajrzenia do niej. Jednakże to, co ujrzałam w środku skłoniło mnie do głębszego przeszukania jej.

  Fakt, jak głupia byłam uderzył mnie sekundę zanim się zorientowałam, co właściwie mnie otacza, gdzie się znajduję. Chyba naprawdę mam glony zamiast mózgu! Który bóg mógłby strzec klucza zatopionego jedenaście tysięcy metrów pod poziomem morza? Odpowiedź jest chyba oczywista i niezbyt dobrze mi wróży. Tym bardziej iż znajdowałam się najwyraźniej w jakimś schowku bądź składziku na broń. Tylko jeden rodzaj broni. Ktoś inny na moim miejscu pewnie ucieszyłby się z możliwości zdobycia jakiegokolwiek oręża, ale ja nie. I tak umiałam posługiwać się jedynie mieczem. A w takich warunkach trzeba się naprawdę szybko uczyć, pomyślałam, gdy zauważyłam korytarz prowadzący do następnego pomieszczenia. W końcu uznałam, iż lepiej jest mieć coś do obrony, niż nic i złapałam pierwszą lepszą broń.

Z trójzębem w ręku przeszłam dalej.

Pierwszą rzeczą, która mnie zdziwiła, był fakt, iż w pomieszczeniu nie było ani jednej lampy, czy innego źródła światła. Mimo to przedmiot na samym środku komnaty był dobrze widoczny. Była to mała ambonka, na której leżało drewniane pudełko. Nietrudno się było domyślić, co znajdowało się w środku. Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś trudniejszego. Oczywiście tylko tak to wyglądało. Byłam pewna, że na drodze będą jakieś pułapki. Dla zachowania wszelkich środków ostrożności wykorzystałam fakt, iż wszędzie znajdowała się woda, aby przepłynąć do ambonki nie dotykając podłogi. Już chciałam otworzyć pudełko, zabrać klucz i szybko wrócić do Drake'a i Evy, ale powstrzymał mnie głos:

- I chcesz to teraz zabrać? - Oczywiście było to pytanie retoryczne, ale włosy zjeżyły mi się na głowie, kiedy się obróciłam w stronę rozmówcy. Jedna myśl przemknęła mi przez umysł: Posejdon.

Posejdon. Tyle myśli, dobrych i złych napływało mi do głowy na dźwięk tego imienia. Normalnie zmieniłabym temat, odwróciła wzrok, ale teraz nie mogłam uciec. Hardo uniosłam głowę. Starałam się nawiązać kontakt wzrokowy, ale po pierwszych porażkach zaniechałam dalszych prób.

- Kate, ja nie chcę z tobą walczyć. Chcę jedynie dać ci szansę. Szansę na uratowanie świata, zaistnienia bardziej niż tylko jako moja córka. Zaistnienia jako ty. - O bogowie, tylko nie to. Nienawidzę takich wykładów w stylu "Musisz wiedzieć, że naprawdę cię kocham, cokolwiek by się nie stało... Bla, bla bla”. Mnie to mało obchodzi. Nie należę do tych wrażliwych, łatwo wzruszających się ludzi. Posejdon chyba to wyczuł, ponieważ westchnął, nie kontynuując tematu. 

- Nie chcesz tego, co teraz zrobię. Ale musisz to przyjąć. - Zaintrygowana, podniosłam wzrok. Co takiego może mi ofiarować Posejdon? Mój ojciec? Chyba nie nowy okręt. Okręt... Rany, kompletnie zapomniałam o biednym Leo Valdezie, synu Hefajstosa. Siedzi teraz w Obozie Herosów i czeka, aż powrócimy... Razem z jego przyjaciółmi, na okręcie, który zbudował. Który teraz nie istnieje. Ale on oczywiście nie może o tym wiedzieć. W myślach słyszę już jego słowa, ”Ani zadrapania!" Oj. Niedobrze. 

Błogosławieństwo Posejdona... Zaraz, że niby o co chodzi? Chyba nie za bardzo słuchałam tego, co mówił mój ojciec, ale potaknęłam, na znak, że się zgadzam. I nie wiem, co zrobił, ale poczułam się z tym lepiej. 

A wtedy uniosłam trójząb i poczułam, jak wstępuje we mnie moc Posejdona. Mogłam robić, co chciałam. Miałam władzę nad wodą i wszelkimi morskimi stworzeniami. I czułam się z tym wspaniałe. Na przekór wszystkiemu, ci sobie zawsze obiecywałam, spojrzałam na Posejdona z wdzięcznością.

Potem złapałam skrzynkę z szóstą - ostatnią - częścią klucza, którego szukaliśmy i wypłynęłam z pałacu boga morza. Po drodze na powierzchnię przyzwałam trzy dorosłe hippokampy, pół ryby, a pół konie. Dosiadłam największego z nich i z trójzębem w ręku wypłynęłam spod wody. 

Mój widok musiał robić spore wrażenie, ponieważ Drake, który najwyraźniej mnie szukał,  zatrzymał się i spojrzał na mnie z podziwem. Drake! Zeskoczyłam z rumaka i podpłynęłam do niego. A kiedy nasze wargi się zetknęły nie czułam nic oprócz soli obecnej w oceanie, którą chłopak cały przesiąknął. I nic się wtedy nie liczyło. Tylko on. I ja. Razem. To było najważniejsze. Nawet nie zauważyłam, gdy wpłynęliśmy pod powierzchnię. Nieważne. Stworzyłam niewielki bąbel powietrza, w którym znalazły się nasze twarze, nienaturalnie blisko. I po raz pierwszy on odwzajemnił mój pocałunek. 

 Ale wtedy swobodę moich ruchów zablokowała złota siatka, która oplotła nasze ciała, zabierając nas gdzieś w nieznanym kierunku...

~*~

- Drake! Drake, popatrz - szepnęłam. Chłopak się poruszył, próbując się wygodniej usadowić. Przez co oczywiście siatka, w której byliśmy uwięzieni boleśnie wbiła mi się w lewy policzek. Przez chwilę jeszcze się szamotaliśmy, próbując normalnie usiąść, ale oczywiście się nie udało. Zwróciłam jednak uwagę Drake'a na nasze otoczenie. Nic dziwnego, że było mi tak gorąco. Znajdowaliśmy się najprawdopodobniej w Egipcie, gdyż gryf niosący siatkę zmierzał najwyraźniej w kierunku jakiejś piramidy. Nagle uświadomiłam sobie, co to dla nas oznacza, gdy potwór zanurkował w locie, kierując się w stronę dziwnie świecącego wejścia do piramidy... Piramidy Cheopsa. Tej, w której znajdowało się najsłynniejsze więzienie dla półbogów. Uderzenie w ziemię... Zemdlałam...

~*~

    - Ci z Wielkiej Trójki lepiej smakują? - Fakt, iż ktoś rozmawiał o herosach jak o posiłku w pełni mnie obudził. Otworzyłam oczy, a pierwszą rzeczą, a raczej osobą, którą zobaczyłam, była Annabeth Chase. Zszokowana przyjrzałam się jej dokładnie, gdyż nie mogłam się nadziwić, że widzę ją w innej sytuacji niż sen. Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy ona wtedy śniła o tym samym. Może to wszystko wymyślała moja wyobraźnia?

Szybko ogarnęłam wzrokiem całe pomieszczenie. Percy, Drake... Wszyscy cali i zdrowi. Zaraz, nie! Odwróciłam się w kierunku, z którego wcześniej słyszałam tę rozmowę i jęknęłam z bólu. Musiałam sobie nieźle poobijać kręgosłup, co teraz mi się zwracało. Aj! Zauważyłam pięciu cyklopów, rozmawiających przyciszonymi głosami:

- Jest tylko jeden sposób, aby to sprawdzić. A skoro i tak musimy się ich jak najszybciej pozbyć... - odezwał się jeden z nich.

- Co z tego, skoro mamy tylko czterech? Nijak nie możemy ich podzielić - odparł drugi, chyba ten sam, co twierdził, że Wielka Trójka jest smaczna. Już go nie lubię.

Wtedy dopiero zauważyłam wszystko, co się wokół mnie działo. Razem z siódemką innych półbogów byłam uwięziona w Piramidzie Cheopsa. Znajdowaliśmy się w celi, zamknięci. Za chwilę mieliśmy być pożarci przez gromadę dzikich potworów. A nasz los leżał w rękach oddalonej o tysiące kilometrów córki Hekate.

 Dopiero, kiedy leżący obok mnie Drake jęknął, próbując usiąść, zauważyłam, że wszyscy w pomieszczeniu nas obserwują. Percy wyszeptał coś o czterech herosach z Wielkiej Trójki i rzucił pytające spojrzenie na mojego chłopaka, który był synem Apolla. Czego nikt z nich nie wiedział, bo chłopak został uznany dopiero po porwaniu ich tutaj. Czyżby Percy myślał, że Drake jest synem Zeusa? Możliwe. Nie miałam czasu, na zastanawianie się nad tym, gdyż moją uwagę przykuł zgoła inny fakt. 

Wiedziałam, że wszyscy są rozbrojeni. Nikt nie miał przy sobie miecza, sztyletu czy nawet scyzoryka. Zresztą już dawno by takiej rzeczy użyli. Tak czy inaczej, poczułam, że coś znajduje się w mojej kieszeni. Wyjęłam tajemniczy przedmiot, przy okazji całkowicie go niszcząc. Otwarłam dłoń, aby dowiedzieć się, że była to mała muszelka. Była. Teraz już w czterech częściach. A kawałki połamanej muszelki zaczęły się wydłużać i łączyć, zmieniać swój rozmiar, a to wszystko prawdopodobnie działo się jedynie w mojej wyobraźni. Chociaż może jednak nie, bo gdy wstałam, oparta o właśnie powstały trójząb piaskowego koloru, wszyscy dosłownie zaniemówili. 

   I pierwszą osobą, która zdolna była się poruszyć był chłopak o morskich oczach i czarnych włosach, który podszedł do mnie i wyciągnął rękę.

 - Percy Jackson. - Bez wahania uścisnęłam jego dłoń.

_______________________________

No i zgadnijcie, kto się właśnie poznał? :) Nareszcie mogłam napisać ten fragment ^^ W ogóle pisząc ten rozdział (błagam, nie wypominajcie mi, jak długo) wcale tego nie zauważałam, ale - to prawda! - mamy już prawie TRZYDZIEŚCI ROZDZIAŁÓW. Tak, trzydzieści, taka ładna, okrągła, a przede wszystkim duża liczba. Naprawdę nie mogę uwierzyć, że nasze opowiadanie jest już takie długie. A to wszystko dzięki Wam, naszym Czytelnikom, bo gdyby nie było was i waszych motywujących komentarzy, nie miałybyśmy po co tego pisać. Tak więc nie zapomnijcie zostawić pod tym postem swojej oceny rozdziału (i primaaprilisowego dodatku ;P) w postaci komentarza.

-Maria