Epilog

Tych, którzy nie widzieli jeszcze rozdziału 31. "Katastrofalne skutki pozornie mądrych decyzji" zapraszamy TUTAJ.

Niewiele zapamiętałam z samego pogrzebu, mimo iż był on przejmującym wydarzeniem. Wszyscy obozowicze zebrali się na plaży, i nikt nie wydawał się nie podzielać ogólnopanującego nastroju żałoby. Bądź co bądź każdy tutaj zawdzięczał coś Percy'emu, a wielu go podziwiało. Wszystkich dotknęła wiadomość o jego śmierci. Herosi dopiero schodzili się na pogrzeb, więc wokół był duży ruch, jednak panowała nienaturalna cisza. Omal nie podskoczyłam kiedy Drake położył rękę na moim ramieniu i zajął miejsce obok mnie. Poczułam ukłucie w sercu na myśl, że wszyscy w tym miejscu znali Percy'ego lepiej ode mnie. Lepiej niż ja – jego siostra.

- Jak się czujesz? – spytał mnie Drake, patrząc troskliwie. Nie odpowiedziałam na pytanie. Nie wiedziałam jak. Ostatnie dni przepłakałam, tak że na dzisiaj zabrakło łez. We mnie mnożyły się setki emocji, a nad wszystkim przewyższał smutek i zagubienie.

Ciało zostało włożone do pustego czółna i położone przez Jasona i Franka przed ambonką. Przyjaciele i rodzina miały teraz wypowiedzieć swoje przemowy na temat Percy'ego. Na początek weszła jego mama, następnie Annabeth i jeszcze parę osób. Ja miałam swoje miejsce na koniec. Nie wiem dlaczego, ale każde wypowiedziane słowo wchodziło do mojej głowy i od razu wychodziło. Nic do mnie nie docierało, dopóki ktoś nie potrząsną moim ramieniem i powiadomił, że nadeszłam moja kolej. Przygładziłam lekko czarną sukienkę i stanęłam przed tłumem półbogów. Już miałam wyrecytować nauczone wczoraj zdania na temat Percy’ego, ale teraz wydawały mi się strasznie puste i bez emocji. Postanowiłam iść na żywiło i włożyć w słowa wszystkie moje uczucia.

- Mimo, że jestem siostrą Percy'ego nie znałam go za dobrze – zaczęłam. - Właściwie przez całą podróż, mającą na celu go uwolnić zastanawiałam się jaki on jest. Wyobrażałam go sobie jako dzielnego, pewnego siebie i wspaniałego chłopaka. I mimo, że spędziliśmy razem zaledwie parę dni, wiem że nie myliłam się co do niego. Jestem dumna z tego, że mogłam być jego siostrą przez ten krótki czas. Mimo tego, że nasza misja skończyła się sukcesem, czuję się teraz jakbym straciło to co jest najważniejsze. - Spojrzałam jeszcze raz na tłum, pocałowałam Percy'ego w zimne czoło, po czym usiadłam z powrotem na swoje miejsce.

 Jason i Frank zanieśli łódkę na morze i delikatnie ją odepchnęli. Podobno to jakaś stara grecka tradycja*. Może nawet nie drgnęło. Żadnej zmarszczki świadczącej o tym, że wieje chociaż najmniejszy wiatr. Posejdon, mimo że go tu nie było, także pogrążał się w żałobie.

Czułam się niezręcznie, gdy Annabeth, łkając wtuliła się w mój sweter. Nieczęsto zdarzało mi się, aby umarł ktoś bliski. Mam nadzieję, że to się już nigdy nie zdarzy. Nie wiem, czy moje serce przeżyłoby jeszcze jeden, taki wielki wstrząs.

KONIEC.

_____________________

* W rzeczywistości jest zwyczaj z "Władcy Pierścieni".

Nie wiemy co napisać... Blog powstał we wrześniu i nie możemy uwierzyć, że ten czas tak szybko minął. Chciałybyśmy podziękować wszystkim czytelnikom, z zwłaszcza tym, którzy dotrwali z nami do samego końca: Lakii, tiger0237'owi, Asi Guzek, ♥Ziemniak♥'owi, Sheili, Vaniljowej, weronice purchale, Lydii., Andżes, hop siup, Meggi Jackson, Rachel Dere oraz wielu Anonimom (Przepraszamy jeśli kogoś ominęłyśmy). Będzie nam Was brakować, ale też Waszych rad oraz komentarzy! Niestety czas pożegnania nadchodzi, ale mamy nadzieję, że natkniemy się na Was w przyszłości :)

Dodamy jeszcze, że pojawiło się w sumie:
408 komentarzy, nie uwzględniając tych spod epilogu (12.07.14),
34 276 wyświetleń,
40 postów.
Jesteście wspaniali i nie spodziewałyśmy się takiej frekfencji!